Γράφει ο Νεκτάριος Καλογήρου
Στο τέρμα της οδού των Ευκαλύπτων, δεξιά προς το λιμανάκι των Κολυμπίων, βρίσκεται η μεταλλική πύλη με την αψίδα που οδηγεί στο μικρό ακρωτήρι με τις παλιές παιδικές κατασκηνώσεις. Η πύλη – πέρασμα, μια αιφνίδια εγκοπή ερεθισμάτων, από τις ξενοδοχειακές μονάδες προς τον κόσμο ενός άλλοτε παιχνιδιού, με τις σειρές των διαδρόμων και εκατέρωθεν τις θέσεις όπου κάποτε τα παιδιά έστηναν τις σκηνές τους, απολαμβάνοντας 10 ή και 15 ημέρες πλήρους αυτονομίας, μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού, σε μια προσομοίωση της ζωής σε αρμονία με τη φύση.
Η δημιουργία τους είχε γίνει το 1983, επί δημαρχίας Σάββα Καραγιάννη και την εποχή εκείνη ακόμα τα Κολύμπια εξακολουθούσαν να έχουν τον χαρακτήρα μιας αγροτικής περιοχής. Ξενοδοχεία δεν υπήρχαν, παρά μόνο στη φάση κατασκευής το Irene Palace του μαιευτήρα Αθανάσιου Καραγιάννη και του αδελφού του Τσαμπίκου. Ο τότε δήμαρχος Ρόδου επέλεξε το συγκεκριμένο σημείο για τη φιλοξενία των κατασκηνώσεων παρασυρμένος από τις παιδικές του μνήμες, τις εξερευνήσεις που έκανε εκεί ως παιδί, τα παιχνίδια στο διπλανό κολπίσκο και τις βουτιές στα πάντοτε γαλήνια νερά της περιοχής.
“Η ιδέα των κατασκηνώσεων γεννήθηκε μέσα από τηνανάγκη οι ξενοδοχοϋπάλληλοι να έχουν κάπου να αφήνουν τα παιδιά τους” περιγράφει για το περιοδικό η Ρόδος μας, ο ίδιος ο κ. Σάββας Καραγιάννης. Με την ήρεμη και σεβάσμια φωνή του εξηγεί: “Δουλεύοντας ολόκληρη τη μέρα οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, διότι αυτή ήταν η ανάγκη τότε, άφηναν τα παιδιά πίσω, μόνα τους στο σπίτι. Χρειαζόντουσαν βοήθεια και οι κατασκηνώσεις μπορούσαν να ελαφρύνουν λίγο αυτή τους την ανάγκη. Εγώ γνώριζα καλά την περιοχή από την παιδική μου ηλικία και το συγκεκριμένο σημείο είναι ιδανικό. Είναι απόλυτα ελεγχόμενο, συνδυάζει όλα τα χαρακτηριστικά μιας βουνοπλαγιάς και ταυτόχρονα βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα. Είναι το ιδανικό σημείο για το ρόλο που το επιλέξαμε”.
Στο χώρο κατασκευάσθηκε κτήριο μαγειρείου, κεντρική αποθήκη, ιατρείο, λουτρά, τουαλέτες και σειρά υπαίθριων περιφραγμένων χώρων για λογιό – λογιό εκδηλώσεις και
γιορτές. Οι σκηνές στηνόντουσαν σε ειδικές θέσεις, με τσιμεντένια βάση και σκίαστρο. Εκεί, σε εποπτευόμενη αυτονομία γινόταν υποδοχή περίπου 70 παιδιών κάθε φορά και το παιχνίδι δεν είχε τελειωμό.
“Φροντίσαμε ώστε τα παιδιά να έχουν δημιουργική απασχόληση και παράλληλα να αναπτύσσουν πολύτιμες φιλίες. Κάποια στιγμή μέσα από τις προσωπικές μου γνωριμίες καταφέραμε να έρχονται στις κατασκηνώσεις παιδιά των ομογενών από την Αμερική και τον Καναδά, μετατρέποντας την περιοχή σε διεθνές κέντρο συνάντησης και δημιουργίας. Όλα αυτά επιτεύχθηκαν με πολύ εθελοντική εργασία, με την προσφορά προσώπων που ήθελαν μόνο να βοηθήσουν τα παιδιά στο να έχουν αναμνήσεις που θα τα συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή”.
Ο τότε Δήμαρχος Ροδίων, ο γιατρός Σάββας Καραγιάννης, πρώην βουλευτής και πρώην Νομάρχης Δωδεκανήσου, θυμάται το πως δημιουργήθηκαν οι Παιδικές Κατασκηνώσεις των Κολυμπίων.
Από τη δημιουργία στην απαξίωση
Η λειτουργία των παιδικών κατασκηνώσεων εκχωρήθηκε από το Δήμο Ροδίων προς τον Δήμο Αφάντου, η δημοτική αρχή του οποίου συνέχισε τη λειτουργία τους και φροντίζοντας το έτος 2007 να εξασφαλίσει κονδύλια για έργα συντήρησης και ανακαίνισης. Εκείνα τα χρόνια οι Δήμοι διέθεταν σημαντικές οικονομικές υποστηρίξεις, λειτουργώντας ως αντικατοπτρισμός ενός κράτους σε ευημερία και ήταν μια πορεία που συνεχίσθηκε μέχρι τον Απρίλιο του 2010 και το διάγγελμα του Γεωργίου Παπανδρέου από το Καστελλόριζο για προσφυγή στα μνημόνια. Τρεις μήνες μετά το διάγγελμα, με την επιβολή εποπτείας σε κάθε δημόσια δαπάνη, με το λειτουργικό κόστος των κατασκηνώσεων να είναι αδύνατον να καλυφθεί από τον Δήμο Αφάντου, εκχωρήθηκαν με σύμβαση 25ετίας προς την Εφορεία Προσκόπων Δωδεκανήσου.
Ήταν η πιο σωστή κίνηση, αν όχι η μοναδική που θα μπορούσε να γίνει ώστε να σωθούν οι υποδομές των Κολυμπίων. Επί τρία χρόνια οι πρόσκοποι αφιέρωσαν ψυχή και σώμα για τη συντήρηση των υποδομών. Προσβλέποντας στη δημιουργία ενός Παγκόσμιου Προσκοπικού Κέντρου δούλεψαν εθελοντικά επί χιλιάδες ώρες, συντηρούσαν, αποκαθιστούσαν τις φθορές του χρόνου και των ασυνείδητων, οργάνωναν τη φιλοξενία τμημάτων παιδιών, δούλεψαν αγόγγυστα και με προσήλωση στις αρχές της αγέλης
τους.
“Συν Αθηνά και χείρα κίνει” είχε διακηρύξει ο Αίσωπος κι όχι τυχαία.
Η βαθιά οικονομική κρίση της δεκαετίας του ‘10 οδήγησε σε κατάρρευση πολλά υγιή στοιχεία της οικονομίας και της κοινωνίας, άφησε αβοήθητους τους πάντες, τα πάντα, η εγκατάλειψη των παιδικών κατασκηνώσεων στα Κολύμπια ήταν το μικρότερο κακό
που είχε γίνει τότε.
Έτοιμοι οι ομογενείς να αναλάβουν
Σήμερα οι παιδικές κατασκηνώσεις των Κολυμπίων έχουν την εικόνα που απεικονίζουν οι φωτογραφίες. Εγκατάλειψη, προχωρημένη φθορά, λεηλασία, θλίψη, αλλά και ζωή, ένα φυσικό περιβάλλον να κρατά ψηλά τη σημαία της επιβίωσης κόντρα στο χρόνο και στις μεταβολές του καιρού. Οι υποδομές μπορεί σε μεγάλο βαθμό να έχουν καταστραφεί, ωστόσο η ψυχή της περιοχής εξακολουθεί να ευωδιάζει εκείνο το άρωμα της προσφοράς, όπως είχε ξεκινήσει το 1983.
Ο Παρροδιακός Σύλλογος των Ομογενών της Αμερικής, του Καναδά, της Ευρώπης “Απόλλων”, καθώς και το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών Αμερικής “Παιδεία”, με επικεφαλής τον καθηγητή Ηλία Τομάζο, διεκδικούν την αξιοποίηση του χώρου και έχουν εξασφαλισμένους τους οικονομικούς πόρους να το συντηρούν αιωνίως. Οι ανά τον κόσμο ροδίτες είναι που χρηματοδοτούν την πρωτοβουλία, διεκδικώντας τη σύνδεση των παιδιών της ομογένειας με τα πάτρια εδάφη. Επιδιώκουν να ζωντανέψουν τις κρυμμένες ελληνικές μνήμες της τέταρτης και πέμπτης γενιά των Ελλήνων της διασποράς, να τους υπομνήσουν την αφετηρία τους, να τους υπενθυμίσουν εκείνο που τροφοδοτεί τη ζωή τους και να ξυπνήσουν τον Ισοκράτη μέσα τους ώστε να λειτουργήσουν ως οι πατέρες του νέου ελληνικού έθνους. Το μόνο που ζητούν οι ομογενείς είναι η μακροχρόνια εκχώρηση της περιοχή προς χρήση παιδικών κατασκηνώσεων. Το αίτημα εξετάζεται από τους αρμόδιους, ωστόσο για να ικανοποιηθεί χρειάζεται την υποστήριξη της κοινωνίας.
