Μια σημαντική ημέρα για να μας θυμίζει το δίκαιο αίτημα για την ισότιμη συμμετοχή των Ατόμων με Αναπηρία στην κοινωνική ζωή. Η Παγκόσμια ημέρα των ΑμΕΑ καθιερώθηκε το 1992 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου ανακήρυξε την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Κάθε χρόνο η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Να γίνει αντιληπτό πως τα άτομα με αναπηρία δε ζητάνε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη. Ζητάνε να γίνει η ζωή τους ΙΣΗ με τη δική μας. Στόχος πρέπει να είναι όχι η τυπική, αλλά η πραγματική ισότητα, η οποία σημαίνει ίσες ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Αυτό που πρέπει να επιδιώκεται είναι ο σεβασμός της ατομικής και ομαδικής ιδιαιτερότητας.
Σύμφωνα με το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες, ένας στους έξι πολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κάποιο είδος αναπηρίας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), αναφέρει ότι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι άτομα με αναπηρία ενώ περίπου 190.000.000 αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή.
Ο «Κοινωνικός Αποκλεισμός», αποτελεί δυστυχώς μια καθημερινότητα για τα ΑμΕΑ καθώς τα άτομα αυτά αισθάνονται την περιθωριοποίηση και τη στέρηση της συμμετοχής στα κοινωνικά, δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες ενός κράτους.
- Ελληνική πραγματικότητα- Προτάσεις:
Στην Ελλάδα δυστυχώς υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ΑμΕΑ.
Το σημαντικότερο η προσβασιμότητα όλων των υπηρεσιών δημοσίου συμφέροντος! Πρέπει να δοθεί ειδικό βάρος στην αποκατάστασή της, στο σύνολο των εκπαιδευτικών μονάδων όλων των βαθμίδων.
Η βελτίωση της νομοθεσίας προκειμένου να μην ταλαιπωρούνται τα ΑμΕΑ μέσα από τις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας προκειμένου να πιστοποιηθεί η αναπηρία τους! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νησιωτική Ελλάδα, όπου τα ΑμΕΑ που διαβιούν στα Δωδεκάνησα πρέπει να μεταβούν στη Ρόδο για να περάσουν την αρμόδια ΕΠΙΤΡΟΠΗ του ΕΟΠΥ!
Δημιουργία σύγχρονων δομών αποκατάστασης των ΑμΕΑ. Αλήθεια, το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ του ΓΝΡ τι γίνεται;
Επίσης, μεγάλη έμφαση πρέπει να δοθεί στον τομέα της εκπαίδευσης:
Αύξηση των δομών ειδικής εκπαίδευσης που λειτουργούν ως ειδικές τάξεις, και ενίσχυση τους με προσλήψεις εξειδικευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού.
Ενίσχυση του θεσμού της παράλληλης στήριξης, έναν θεσμό ραχοκοκαλιά της εκπαίδευσης χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, ώστε να καλύψει το σύνολο των αναγκών των οικογενειών που έχουν ως μέλη τους μαθητές με αναπηρία. Καθώς και προσλήψεις εκπαιδευτικών, όχι μόνο για τον μαθητή/τρια που χρήζει παράλληλης στήριξης, αλλά και για το τμήμα που φοιτά ο μαθητής.
Ενίσχυση της δημιουργίας Κέντρων δημιουργικής απασχόλησης για τη μεγαλύτερη συμμετοχή παιδιών με ιδιαιτερότητες.
Ενίσχυση (ενισχυτική διδασκαλία, πρόσθετη διδακτική στήριξη) και προσαρμογή των εκπαιδευτικών υλικών, για να επιτευχθεί η δημιουργία του νέου σχολείου, ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Ειδικά προγράμματα επιμόρφωσης των στελεχών εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν ακόμα στην Ελλάδα προκειμένου να μιλάμε για μια ευρωπαϊκή χώρα στο θέμα της ισότιμης μεταχείρισης των ΑμΕΑ!
ΥΓ: Στη μνήμη του Προέδρου του Συλλόγου ΑμΕΑ Δωδεκανήσου, Μανώλη Ζηδιανάκη, τον άνθρωπο που με έμαθε πριν πολλά χρόνια να βλέπω με άλλη ματιά το θέμα των ΑμΕΑ! Με άλλη ευαισθησία και αποτελεσματικότητα…
