Η Μαρίνα Κυριαζή είναι φοιτήτρια στην σχολή Αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μία καρέκλα της έχει κάνει «τη ζωή κόλαση!», όπως λέει η ίδια. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για υπερβολή, καθώς η καρέκλα είναι μόνο μια αφορμή άχαρων παιχνιδιών πάνω στον άβακα του ευρώ, ενώ, ως εργασία για το αντικείμενό της, θα έπρεπε να είναι μια καλή ευκαιρία για δημιουργική σκέψη και πράξη.
Η Μαρίνα είναι εγκλωβισμένη στις απαιτήσεις της. Λόγω της συγκεκριμένης εργασίας, αναθεωρεί και διατυπώνει πως «τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία». Για την περίπτωσή της, ακόμα κι αν δεν φέρουν την ευτυχία μιας ζωής πλήρους και ανταποδοτικής, σίγουρα θα μπορούσαν να φέρουν την καρέκλα των ονείρων της. «Θα είναι η καλύτερη καρέκλα όλου του κόσμου!
Θα προσφέρει μια αγκαλιά που δεν θα βρίσκεις αλλού. Θα θυμίζει την αγκαλιά του μπαμπά. Όπως όταν ήμουν μικρή και ήμουν ευτυχισμένη που δεν μπορούσα ακόμα να περπατήσω και ήμουν συνέχεια στην αγκαλιά του μπαμπά! Ευχόμουν να μην μεγαλώσω ποτέ, και ο μπαμπάς να μην κουραστεί ποτέ, ώστε να είμαι συνέχεια στην αγκαλιά του». Η θέση καθίσματος θα είναι η ανάποδη της συμβατικής, περίπου όπως πόζαρε η Marylin Monroe στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Πρώτο βήμα θα ήταν η κατασκευή του καλουπιού με όλες τις προϋποθέσεις διαστάσεων για να υποδεχθεί οποιονδήποτε. Αυτό το καλούπι αργότερα θα γεμίσει με γύψο και τελικά θα αποδώσει ένα ομοίωμα ανθρώπινου σώματος στην στάση της αγκαλιάς. «Ήθελα να φτιάξω μία βάση από την οποία η καρέκλα θα κρέμεται, έτσι ώστε, όταν κάθεσαι, η αιώρηση να παραπέμπει στον μπαμπά που σε κρατάει και περπατάει από το αυτοκίνητο μέχρι το κρεβατάκι σου, γιατί η μέρα ήταν μεγάλη και έχεις χορτάσει γέλια και κίνηση». Ωστόσο, αυτό δεν ήταν δυνατό λόγω του βάρους του γύψου. Αυτόματα, λοιπόν, οι ορίζοντες της Μαρίνας ανασυντάχθηκαν σε αποστάσεις εφικτές και διατάξεις συνηθισμένες, ήτοι σε τέσσερα πόδια ή μεταλλικό άξονα στο κέντρο βάρους της καρέκλας.
H Μαρίνα επισκέφθηκε τη Ρόδο και κυκλοφόρησε μαζί με δύο ακόμα χάριτες. «Εγώ είμαι η «Όλγα» δια της ατόπου απαγωγής… γιατί δεν ήθελα να είμαι η «Ειρήνη» και μια άλλη πρόλαβε να σφετεριστεί τον ρόλο της «Μαρίας». Εκείνο που ξεχώρισε στις διακοπές της ήταν το αίσθημα της ξεγνοιασιάς. Γνώρισε πολλούς ανθρώπους και επισκέφθηκε πολλά μέρη, ενώ ποτέ δεν ένιωσε ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού… «Η χημεία της παρέας και ένα ανέκδοτο ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν αναμνήσεις που θα μοιράζομαι για πολύ καιρό ακόμα. Ήρωας στο εν λόγω ανέκδοτο ήταν ο Μάτζικο, ένας φιλόδοξος ταχυδακτυλουργός, του οποίου την περιπέτεια δεν θα περιγράψω εδώ, διότι περιμένω να κάνει το γύρο του νησιού από στόμα σε στόμα. Ελπίζω οι αφηγήσεις να παραμείνουν πιστές στην δική μου, διαφορετικά θα απογοητευτώ και δεν θα πω άλλο ανέκδοτο όταν επιστρέψω».
Αν είχαμε υπόψη μας πόσο σημαντική είναι η αρχιτεκτονική στην καθημερινότητά μας, θα ήμασταν όλοι αρχιτέκτονες του χώρου μας (τουλάχιστον). Θα ήταν δε, χαρακτηριστικά δύσκολο να συμφωνήσουμε για οτιδήποτε αφορά στον σχεδιασμό και την κατασκευή κτιρίων και χώρων δημόσιας χρήσης. Όχι επειδή η φαντασία δεν έχει όρια, διότι βεβαίως έχει σαφή όρια ρυθμισμένα από βιώματα και εξωτερικά ερεθίσματα. Αλλά μάλλον επειδή όσο σαφή είναι τούτα τα όρια, είναι και τόσο διαφορετικά για τον καθένα. Η διαρύθμιση ενός πάρκου, ή η επιλογή των χρωμάτων για έναν εσωτερικό χώρο με συγκεκριμένη πρακτική χρησιμότητα, αποτελούν μεγάλα κεφάλαια ακαδημαϊκής συζήτησης και ορθή πρακτική σε πολλά μέρη του κόσμου λιγότερο ή περισσότερο αστικά. Η Μαρίνα όμως θα καταπιαστεί με την μικρή αρχιτεκτονική, εκείνη της καρέκλας που θυμίζει την αγκαλιά του μπαμπά ή του κρεβατιού που θυμίζει το νανούρισμα της μαμάς. Ίσως πρόκειται για ένα κομμάτι της αρχιτεκτονικής με έντονο προσωπικό, φυσιολογικό και νευρολογικό αντίκτυπο, που δεν προϋποθέτει ευρείες συμφωνίες και δη συμβιβασμούς.
